ادریس میرویسی

منظورم از دفاع، دفاع در مقابل حمله نبود.

-------------

اولا به خاطر توجه و لطفتون ممنونم.

-------------

ثانیا،

وقتی که کامنت رو خوندم، چند لحظه ای فکر کردم تا یادم بیاد که قبلا "چطوری بودم؟" که الان تغییر نکرده ام.

به نظرم آمد توی صحبتی که اون موقع ها داشتیم، نتیجه گرفتیم که من اینطوری بودم: 

خوب حرف نمی زدم، طوری حرف می زدم که بیشتر از هدایت و فهم، درگیری به وجود میاورد، در حالی که می شد طوری حرف زد که باعث تفاهم بیشتری باشه.

بعد به ذهنم رسید توضیحاتی درباره ی این عدم تغییر بدم:

یکی از تغییرات این بوده که دیگه توی هیچ شبکه ی اجتماعی ای نیستم، در واقع دیگه توی فضاهایی که دعوا به وجود میاد حرفی نمی زنم، احتمالا اگه روزی بخوام به چنین فضایی پا بذارم خیلی بهتر از گذشته حرف خواهم زد، هرچند نیاز به تمرین دارم همچنان.

شاید بگید خب توی وبلاگت هم داری همین جوری می نویسی:

یه دلیلش اینه که مخاطبم دقیقا مشخص نیست. یعنی مثلا برای آدم های مذهبی نمی نویسم تا نوشته هام متناسب با اونا باشه. همین چند روز پیش توی همین وبلاگ نوشتم که مخاطب هام توی مِه هستن، نمی دونم با کی طرفم که نوشته هام برای اون باشه.

در واقع اینجا همون طوری که فکر می کنم می نویسم، و زیاد دغدغه ی خونده شدن و حتی فهمیده شدن رو ندارم. (هرچند فکر می کنم یه نفر با یه فکر دقیق و شفاف می تونه بفهمشون، همون طور که محمدرضا دوربین می فهمشون، همون طور که شما توی افسران می فهمیدید.) 

این درباره ی سیاه بودن!

و اما بچه بودنم:

طبیعتا یه بخشی از بچه بودنِ هر آدمی (بچه بودن نسبیه)، اجتناب ناپذیره، مخصوصا وقتی خودمون رو جای اون آدم بذاریم تا حدودی بهش حق می دیم که نتونه به راحتی بزرگ بشه.

البته یه بخشیش هم دستِ خودِ آدمه، که سعی می کنم بچه نمونم. (البته به حرف نیست، و صداقتم درباره ی "سعی کردن" رو جهنم نرفتن یا رفتنم مشخص می کنه.)

--------------------

باز هم ممنون که یادی از ما کردید.

(چه جمله ی زیبایی شد!)

(البته خودم خصوصیات بچگانه ی نامطلوبی در خودم سراغ دارم)

فقط طوری گفتید تغییر نکرده ام که انگار ازم مایوس شدید! و من اون توضیحات رو برای همین نوشتم.