ادریس میرویسی

مدتیه که شدیداً علاقمند به موضوع "روابط انسانی" شده ام، نمی تونم بگم دیر به این موضوع برخورد کردم یا زود، فکر می کنم هر آدمی سِیرِ فکری و مطالعاتی مخصوص به خودش رو داره، یه زمانی تو هوای فلسفه است، یه زمانی دین، یه زمانی روانشناسی، یه زمانی داستان، بسته به این که در اون برهه چه موضوعی بیشتر با روحش سازگاره و جواب سوالاتش رو ده. حتی نمی تونم به شما مطالعه درباره ی این موضوع رو پیشنهاد کنم، چون نمی دونم شما الان تشنهی چه نوع مطالبی هستید.

خلاصه درباره ی این موضوع کتاب می خونم و سعی در عملی کردن دانسته هام دارم. همچنین بیشتر به اتفاقاتی که بین آدم ها می افته توجه می کنم، نحوه ی صحبت کردن، حرکاتِ بدن، حالتِ صورت و ....

--------------------------

قبلا می دونستم که بابام آدم خوش مشربی هستن، ولی چندان برام جذاب نبود، می دونستم که یک مزیت به حساب میاد ولی علاقه نداشتم که این مزیت رو داشته باشم، دلیلش رو قبلا گفته ام.

چند روز پیش با بابام به مجلس ترحیمی رفته بودیم، آخر مجلس بود و من طبق معمول آدم ها رو زیر نظر داشتم ...  

بابام عالی بودن! همه ی حرفا رو حرکاتشون. به صورت خودکار عالی بود، هیچ تلاشی برای عالی بودن نمی کردن، و حتی شاید خودشون چندان آگاهی ای نسبت به این موضوع نداشتن، ولی عالی بودن. یکهو متوجه شدم یک الگوی حسابی برای خوش مشرب بودن مدت ها کنارم بوده، الگویی که می شه روی تک تکِ کلمات و حرکاتش دقیق شد و چیز یاد گرفت، واقعا احساس یک کاشف رو داشتم که بعد از سال ها، تقریبا ربع قرن، یکی از با ارزش ترین چیزهایی رو که برای تکاملش نیاز داشته درست در کنار خودش پیدا کرده ....

بعد از اون یادِ متنی افتادم که سال ها پیش دیده بودم، خیلی هم بهش فکر کرده بودم، ولی الان بخشیش رو درک کردم. به این فکر کردم که ما پسرها چه چیزهایی از باباهامون یاد گرفته ایم و خودمون نمی دونیم، و چه چیزهایی می تونیم یاد بگیریم و باز هم خودمون نمی دونیم.

تا اون روز اینقدر حس نکرده بودم که "چقدر پدرم فوق العاده است!" ...

-------------------------

راستی پدر شما چطور؟ (روش فکر کنید)