ادریس میرویسی

اگه گروه هایی رو که کمتر از 5 دقیقه توشون بودم رو در نظر نگیریم:
حدود 6 ماه پیش بود که عضو اولین گروه تلگرامیِ زندگیم شدم، یکی از بچه ها اَدَم کرده بود، تا یک هفته هیچی نمی گفتم، فقط حرفای بچه ها رو می خوندم، انواع فحش ها و کلیپ های بی مزه و ... که البته در کنارش همصحبتی های دوستانه هم بود که خوندنی بود. بالاخره یه روز تصمیم گرفتم منم واردشون بشم و گروهـبازی کنم باهاشون.
حدود 2 روز گروهـبازی کردم، ولی از لحظه ای که سلام اول رو دادم تقریبا همه ساکت شدن، به جز دوستای نزدیکم توی اون گروه، اونا هم کمی خوش و بش کردن و بعدش دیدیم حرفی برای گفتن نمونده. حالا همه ساکت شده بودیم!
ورود من باعث سرد شدنِ اون گروه شده بود، دیگه هیچ محرکی برای حرکتش نداشت، شاید اون کلیپ های بی مزه یا اون فحش های رکیک فقط برای "گرم" شدنِ گروه کاربرد داشتن و بهانه هایی بودن برای "همصحبتی های دوستانه"، ولی من با "جدیتم" فقط خواهان همصحبتی های دوستانه بودم، که احتمالا امکانش نبود، و نیست.
به همین خاطر بعد از حدود 9 روز از ورودم، گروه رو ترک کردم و مطمئنم اون گروه بعد از رفتنِ من دوباره گرم شده و به حیاتِ پرشورش ادامه داده.
البته تقصیر من نبود، من خودم عضو اون گروه نشده بودم، یکی از بچه ها منو اَد کرده بود. ولی اشتباهِ استراتژیکی رو مرتکب شده بود.
دوستم کسی رو به گروه دعوت کرده بود که حدود 6 ماه بود (الان یکساله) شبکه های اجتماعی رو به کل کنار گذاشته و توی اونها وقت گذرونی نمی کنه. البته اگه می خواست توی اونها وقتش رو بگذرونه راهش رو هم بلد بود، حتی فحش ها و کلیپ های بی مزه رو هم می تونست به داشته هاش اضافه کنه، ولی مشکل همین بود که تصمیم نداشت از راهِ شبکه های اجتماعی صمیمیت به وجود بیاره، یا حفظ کنه.

--------------------------
یادآوری می کنم: این نوشته داره یه تصمیم "شخصی" رو بیان می کنه، لزوما نشانه ی بهتر بودنش نیست. اصلا تصمیم گیری در این باره اونقدرها ساده و سرراست نیست.