ادریس میرویسی

این نوشته درباره ی اون 68 کتاب هست.

عکسِ اون نمودار رو دیگه توی پست هام نمی ذارم. به جاش توی پستِ ثابت صفحه ی اول، لینکش گذاشته شده و هر وقت بخواید می تونید پیشرفتم رو اونجا ببینید.

سه تا کتاب دیگه تموم شدن، توی این نوشته درباره ی اولیش می نویسم:

اسم قصه های صمد بهرنگی، رو خیلی شنیده بودم، ولی تا حالا هیچ کدومشون رو نخونده بودم، حتی ماهی سیاه کوچولو رو. وقتی کتاب رو یکی دو سال پیش خریدم نمی دونستم صمد برای بچه ها کتاب می نوشته. کتاب خوشخوانی بود و طول قصه هاش هم معمولا کم بود و باعث می شد راحت تر خونده بشه. 

اینکه داستان ها روی زمین و در دنیای واقعی اتفاق می افتن خوبه، این که بچه ها رو با دنیای واقعی مواجه می کنه، دنیایی که توش ظلم هست، دروغ و فریب هست، عشق هست، تلاش هست و ... اینکه حتی بهشون یاد می ده با استفاده از دروغ و فریب در جای خودش با ظلم مقابله کنن. این نگاه می تونه یه قدم جلوتر از نگاهی قرار بگیره که به آدم های بزرگ هم صداقت رو در هر شرایطی توصیه می کنه و نتیجه اش می شه تولید آدم هایی به شدت ببو و بی عرضه.

ولی از طرف دیگه استدلال های توی داستان به شدت ساده و به همون اندازه اشتباه هستن، مثلا: "چون فلان کارخونه دار با کارِ کارگرهاش پولدار شده، پس پول هاش مالِ کارگرهاشه، پس اشکال نداره ازش دزدی کنیم." شاید چون مخاطبِ نوشته ها بچه ها هستن استدلال هایی به این سادگی و اشتباهی آورده شده، ولی باز هم نمی تونم خودم رو راضی کنم که چنین داستانی رو برای بچه ام بخونم. 

شاید ناچار باشیم که برای بچه ها داستان هایی سراسر خوبی و صداقت بگیم، داستان هایی که خوبی و بدی به ساده ترین (و ساده لوحانه ترین) شکلِ ممکن بیان شده باشن؛ اینطوری شاید بتونیم ایمان به خیر و خوبی رو توشون بکاریم، و وقتی بزرگتر شدن از پیچیدگی های موجود براشون حرف بزنیم.

این نوشته فقط می خواست توضیح کوچیکی درباره ی داستان های صمد بده، قصدِ طرح و بحثِ موضوع دیگه ای رو نداشت، به همین خاطر همین جا می بندمش.

--------------------------

بعدا این دوتا لینک رو اضافه کردم:

درباره ی داستان های صمد بهرنگی و لزوم بازنگری از وبلاگ سفر به انتهای شب

کتاب های صمد بهرنگی مروج خشونت و ترور است از مهراب قاسم خانی