ادریس میرویسی

نوشتن تو وبلاگ برای من مثل پوشیدن کت و شلواره.

باکلاسه، خودم حس بهتری دارم، احتمالا موثرتر هستم روی دیگران،

ولی باهاش راحت نیستم.

نمی‌تونم بدوم، نمی‌تونم شوخی خرکی کنم، حتی نمی‌تونم روی چمن‌ها دراز بکشمو خورشیدو از پشتِ شاخه‌های درختا نگاه کنم.

بعد از چالش مبارزه با لالمونی هنوز هم کم می‌نویسم. فکر می‌کنم به خاطر همین باشه، به خاطر این که توی وبلاگ راحت نیستم.

عوامل مختلفی این ناراحتی رو ایجاد می‌کنه که باهاش کاری ندارم. 

در کنار همه‌ی این حرف‌ها فکر می‌کنم تا آخر شهریور سال دیگه فرصت چندان و حرف چندانی نداشته باشم که اینجا بزنم. یعنی فراغتِ فکری لازم برای وبلاگنویسی رو ندارم. وبلاگنویسی برای مغزم یک کار طاقت‌فرساست. (بر خلاف نوشتن به طور عام)

از طرفی می‌خوام مدتی از وبلاگ دور باشم و از طرف دیگه نوشتن رو خیلی دوست دارم.

به راه‌های مختلف فکر کردم، این‌که پست‌های رمزدار بنویسم. این‌که به صورت ناشناس جای دیگه بنویسم، حتی این‌که یه خبرنامه‌ی ایمیلی درست کنم.

آخرش به تلگرام رسیدم. 

می‌دونم جواب کلیشه‌ای و شاید مبتذلی به نظر میاد. ولی برای این ۹ ماه و برای من جواب خوبیه.

پس:

اولا: تا آخر شهریور سال آینده (۹۶) اینجا به روز نمی‌شه و کامنت‌های جدیدش هم خونده نمی‌شه.

دوما: تا اون موقع یه کانال توی تلگرام دارم و اون‌جا یه سری چیزمیز می‌ذارم. کانال چندان عمومی نیست. ولی یه آدم پیگیر حتما می‌تونه بهش برسه.

سوما:‌ هر کاری داشتید به ‌edrism.ir تشریف بیارید.

عرض دیگه‌ای نیست.

خداحافظ. :)