ادریس میرویسی

این نوشته هم توضیحی درباره ی بعضی از آن 68 کتاب هست.

تکرار می کنم، سعی کنید یه نگاه کلی به نوشته ها بندازید و اگه حس کردید دوستشون دارید بخونیدشون، چون من این ها رو به صورت گفتگوهایی نگاه می کنم که ممکنه هر جایی با آدم های مختلف داشته باشم، و نمی خوام منظم باشن؛ همین بی نظمی ممکنه برای شما خسته کننده باشه.

جدیدا سعی می کنم تعدادی از کتاب ها که نسبتا به هم مربوط هستن رو همزمان یا پشت سر هم بخونم، اینطوری دیدِ بهتری نسبت به موضوع پیدا می کنم، سرعت خوندنم بیشتر می شه، و فکرم آرامش بیشتری داره.

مثلا سعی کردم این کتاب ها رو با هم بخونم:

1. ولایت فقیه امام

2. فریاد برائت

3. رنجنامه

4. و حکایت های تلخ و شیرین

4.

اولین کتابی که شروع کردم حکایت های تلخ و شیرین بود، و مثل خیلی از کتاب هایی که درباره ی امام خمینی و آیت الله خامنه ای نوشته می شن، با copy & paste نوشته شده بود. گردآورنده سعی کرده بود تمام حرف های داستان مانندی که توی صحیفه ی نور نوشته شده رو جمع آوری کنه؛ و طبیعتا راویِ همه ی داستان ها امام بود، با ادبیاتِ شفاهیِ شیرینِ خودش.

به این خاطر خوندمش که بتونم از نزدیک امام رو ببینم و مدل ذهنیشون رو بهتر درک کنم. متاسفانه معمولا حرف ها و افکارِ امام و حتی رهبرِ زنده مون رو از دیگران می شنویم، از دیگرانی که قطعا بخشی از حرف ها و افکارِ خودشون رو قاطی می کنن.

کتابِ خوش خوانی بود، داستان ها کوتاه بودن و جذاب، مخصوصا برای من که مدام سعی می کردم ببینم توی فکرِ امام چی می گذره.

به خاطر copy & pasteی بودنِ کتاب خیلی از داستان ها تکرار شده بودن که واقعا گاهی خسته کننده اش می کرد. ولی برای کسی که حوصله ی صحیفه خوندن نداره، گزینه ی خوبی بود.

3 و 2.

کتاب رنجنامه و کتاب فریاد برائت در واقع تقلب های من توی این چالش بودن، رنجنامه که نامه ی حاج احمد خمینی به آیت الله منتظری بود و گمان کنم 20 30 صفحه بیشتر نمی شد، که با اسناد و اصلِ دستخطِ نامه به 60 70 صفحه رسیده بود. کتاب فریاد برائت هم پیام معروف امام به حجاج بود، که اون هم حجم خیلی کمی داشت. در واقع با خوندنِ 50 صفحه، دو تا کتاب رو توی لیستم تیک زدم. :)

کتاب رنجنامه من رو یادِ بحث های بی نتیجه ی دوران دانشجویی می انداخت، سوال هایی که درباره ی عملکردِ بدِ نظام توی ذهن هامون به وجود میومد، عملکردهایی که هیچ معیاری برای تشخیصِ راست و دروغ بودنشون نداشتیم، و حتی هیچ معیاری برای بد یا خوب بودنشون هم نداشتیم، و جالب تر این که - تقریبا همیشه - هیچ تاثیری هم روی مواضعمون نداشتن، کسایی که موافق نظام بودن همیشه استدلال های کاملا منطقیِ خودشون رو داشتن، کسایی هم که مخالفش بودن همیشه استدلال های کاملا منطقی خودشون رو داشتن.

این کتاب رو مخصوصا به دانشجوهایی که می خوان از نظام دفاع کنن پیشنهاد می کنم، که توش استدلال های کاملا منطقیِ حاج احمد آقا رو در مقابل شبهاتِ آیت الله منتظری بخونن.

1.

و اما کتابِ بسیار مهمِ ولایت فقیهِ امام،

این شاید مهم ترین کتابِ کلاسیک درباره ی انقلاب اسلامی و ولایت فقیه باشه، کتابی که توسطِ اولین رهبرِ انقلاب تقریر شده و چه دلیلی از این قوی تر برای اهمیت این کتاب؟

این کتاب تقریرِ درسِ خارج امام درباره ی مباحثِ حکومتیِ فقه هست. (تقریر یعنی این که امام معلم کلاسی بودن که این کتاب جزوه ی اون کلاس هست، نه این که امام خودشون کتاب رو نوشته باشن. مثلا لحنِ کتاب گفتاریه، نه نوشتاری)

این درس در سال 48، در مدت حدود 10 روز گفته شده.

فضای کتاب، فضای درس خارجه؛ ولی درسِ خارجی که امام معلمش باشه. یعنی در بسیاری از جاها حرف های روز و عملی زده شده، اون قدر عملی که معلمِ این کلاس 9 سال بعد چنان انقلابی رو به پیروزی می رسونه!

کتاب حدود 150 صفحه است، که 50 صفحه ی وسطش پر از روایت های خسته کننده و بحث های آخوندیه. ولی مخصوصا 50 صفحه ی آخرش خیلی راحت خونده می شه و تقریبا دردِ دل های امام درباره ی موضوع حکومت هست. و چقدر خوب این درد دل ها، با خطبه ی امام حسین (ع) در منا شروع می شه، و چقدر با خوندنِ اون خطبه، موضوع ولایت فقیه راحت در اذهان جای می گیره.

پیشنهاد می کنم حتما حتما اون 50 صفحه ی آخر رو بخونید.

(می خواستم یه سری توضیحات دیگه بدم، ولی با خوندنِ اون 50 صفحه، دیگه جایی برای حرفای من نمی مونه.)