ادریس میرویسی

توی این چند روز می شد "به هر قیمتی که شده" پست بذارم، ولی چنین قراری با خودم نداشتم، بدونِ کنترلِ من، برای لپ تاپ مشکلی پیش آمد و چند روزی نداشتمش.

--------------------------

این چند روز یه اتفاق دیگه هم افتاد، اونم این بود که میزانِ کنترل و تسلطم یه محک حسابی خورد، این که با تغییرهایی که توی محیطم اتفاق می افته، برای من چه اتفاقی می افته؟ تغییراتِ بیرون، چقدر روی درونم موثره؟

با این که به این موضوع توجه داشتم، درباره اش فکر کرده بودم، چیز خونده بودم، حتی تمرین هم کرده بودم، دیدم که تغییرات بیرونی خیلی روم موثره، از این جهت که خودم رو بهتر شناختم خیلی خوب بود، باید تمرین های بیشتر و سخت تری توی این زمینه انجام بدم.

وقتی که داشتم این چند خط رو می نوشتم این آیه آمد به ذهنم: 

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ ﴿٣٤﴾ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ ﴿٣٥﴾وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ ﴿٣٦﴾ لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ﴿٣٧﴾وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿٣٨﴾ ضَاحِکَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿٣٩﴾:

آن روز که (از وحشت و هولناکی) هر کس از برادرش می گریزد، و بلکه از پدر و مادرش، و از زن و فرزندانش هم می گریزد، در آن روز هر کس چنان گرفتار کار خود است که به هیچ کس نتواند پرداخت، در آن روز گروهی چهره شان فروزان است، خندان و شادمانند.

این که چقدر باید مسلط باشیم که توی چنان شرایطی خندان و شادمان باشیم!